Για τον Ebuka – και για όλες αυτές και αυτούς που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματα τους

 

Στις 8 Φεβρουαρίου, ο Ebuka, αφρικανός μετανάστης που εργαζόταν ως μκροπωλητής προσαγάγεται από την αστυνομία και μεταφέρεται στο ΑΤ Ομόνοιας. Ενώ είναι δεμένος με χειροπέδες, βρίσκεται νεκρός μέσα στο κελί του κάτω από “αδιευκρίνιστες συνθήκες”.

Η αστυνομία αποφασίζει να καλύψει τον θάνατο του Ebuka για 24 ώρες από την οικογένεια του και, με απίστευτη κυνικότητα ζητάει από την γυναίκα του να κάνει δήλωση εξαφάνισης, ενώ παράλληλα προωθούσε κρυφά την απέλαση της σωρού του στην Νιγηρία.

Η γνωστοποίηση του θανάτου του Ebuka έγινε τελικά από την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Η ανακοίνωση έγραφε: “Ένας άνδρας από την Νιγηρία, από την κοινότητα μας, δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες στην Ομόνοια από την ελληνική αστυνομία. Χρειάζεται να βγούμε έξω και να φωνάξουμε. Πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα πριν χαθούν ακόμη περισσότερες ζωές“.

 

“Δεν προκύπτει αστυνομική βία αναφορικά με το θάνατο του 34χρονου Νιγηριανού, σύμφωνα με ανακοίνωση της  αστυνομίας”

Γιατί να μην τους πιστέψουμε άλλωστε; Ξέρουμε πως οι αστυνομικοί είναι καλά παιδιά (πόσο μάλλον το ΑΤ Ομόνοιας) και δεν έχουν δώσει ποτέ δικαιώματα.

Ούτε όταν διέρρευσε εκείνο το βίντεο, τον Ιούνιο του 2006, στο οποίο φαίνονται αστυνομικοί να χτυπούν δυο μετανάστες – χωρίς φυσικά να σταματούν εκεί, καθώς προφανώς αυτό δεν ήταν αρκετό για τα καμάρια της αστυνομίας, αφού στη συνέχεια τους εξανάγκασαν να χτυπάνε και να βρίζουν ο ένας τον άλλο, βιντεοσκοπώντας παράλληλα τον βασανισμό.

Ούτε όταν, τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, διαπόμπευσαν και ξυλοκόπησαν 34χρονη γυναίκα από την Γεωργία μαζί με την 17χρονη κόρη της. Όπου και σ’ αυτή την περίπτωση, η χρήση ωμής βίας δεν ήταν αρκετή, με τα σεξιστικά σχολιάκια να την διαδέχονται, όπως απαιτεί η ελληνική λεβεντιά αυτών των καλών παιδιών του συστήματος.

Δεν έγινε ποτέ δικαιώματα η αστυνομία, λοιπόν, κάθε φορά που η βία της αποτυπωνόταν με εκδικητικές συλλήψεις, βασανισμούς και “ανεξιχνίαστους” θανάτους πάνω στα σώματα των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών, των μεταναστ(ρι)ών, των σεξεργατριών. Όλων αυτών δηλαδή, των οποίων οι ιστορίες δεν ακούστηκαν ποτέ παραέξω ή ακόμη κι όταν ακούστηκαν, παρέμειναν απλές ειδήσεις, ειδήσεις για “κάποιον” ή “κάποια” χωρίς όνομα.

Και ξεχάστηκαν την επόμενη μέρα.

Γιατί οι ζωές αυτών των υποκειμένων είναι αόρατες, και οι θανάτοι τους απλές στατιστικές.

Έτσι και στην περίπτωση του Ebuka, αν δεν υπήρχε η ανακοίνωση των Νιγηριανών γυναικών, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τον θάνατο του. Όπως δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τον Ζακ, όπως δεν έχουμε μάθει για πολλούς ακόμη θανάτους κι ακόμη περισσότερους βασανισμούς στο ΑΤ Ομόνοιας και σε κάθε αστυνομικό τμήμα αυτού του τόπου.

Και όλα τα παραπάνω, δεν είναι κάποια αστυνομική αυθαιρεσία που πρέπει να “εξυγιανθεί” ούτε και ένα μονοπώλιο του ΑΤ Ομόνοιας και της ευρύτερης περιοχής. Είναι η αποτύπωση της κρατικής στρατηγικής πάνω στην διαχείριση όλων αυτών των ανεπιθύμητων ζωών, με την συναίνεση της κοινωνίας.

Από τα κέντρα κράτησης ως τους φιλάνθρωπους, που τρέχουν τώρα κάποιο άλλο προτζεκτάκι. Από τις διαπομπεύσεις στα μίντια ως τα πογκρόμ στους δρόμους και τις πλατείες. Από τα κάθε λογής ιδρύματα που φυλακίζουν ζωές διαφορετικές ως τους πολίτες που αναστενάζουν με ανακούφιση, επειδή δεν χρειάζεται να ασχοληθούν με αυτούς τους – καλά ορισμένα – “Άλλους”.

Κι από πολλές ακόμη τέτοιες “λύσεις”, που βοηθάνε το κράτος και την κοινωνία να διασφαλίσουν την κανονικότητα τους, κρύβοντας ό, τι διαφορετικό κάτω από το πέπλο του αόρατου.

Για τον Ebuka

και για όλες αυτές και αυτούς που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματα τους.

 

 

 

Ανάληψη ευθύνης για την απαραίτητη ιστορική προσθήκη στο άγαλμα του μεγαλέκου

Ας είμαστε ειλικρινείς: Τι μάθαμε εμείς μέσα από την κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία για τον Αλέξανδρο τον Γ’ (γνωστός στα πέριξ και ως ο «Μέγας»); Ο Αλέξανδρος λοιπόν «διέδωσε τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού ως τα βάθη της Ασίας», «εκπολίτισε τους βαρβάρους» και «απελευθέρωσε τους Έλληνες». Αυτά τα όμορφα πάνω κάτω είναι και τα στοιχεία που μπορεί να αντλήσει κάποιος από τα σχολικά εγχειρίδια ή τους official σύγχρονους ιστορικούς.

Όποια και όποιος, όμως, ρίξει μια ματιά στις ίδιες τις αρχαίες πηγές, διαπιστώνει πως ο Αλέξανδρος ήταν παράλληλα υπεύθυνος για μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες, μαζικές σφαγές αμάχων της αρχαιότητας. Πως δολοφονούσε άκριτα φίλους, συγγενείς και συμπολεμιστές, ζώντας μονίμως με τον φόβο της προδοσίας. Πως ήταν τόσο μεγαλομανής, που απαιτούσε να τον αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά και υιό των θεών. Και πως κατέλυσε την αυτονομία και τους δημοκρατικούς θεσμούς των τότε πόλεων-κρατών, επιβάλλοντας μια απόλυτη μοναρχία.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη όλα τούτα τα ιστορικά παραδείγματα. Η ιστορία άλλωστε, δεν ήταν ποτέ «αντικειμενική» και η ανάγνωση της αποτελεί ζήτημα επιλογής: κάποιος θα επιλέξει να στρέψει το βλέμμα του προς την Πέλλα και να δει έναν «ευφυή στρατηλάτη», κάποιος άλλος προς την Περσέπολη και να αντικρίσει τον μεγαλύτερο σφαγέα της ανατολής.

Κι εκείνοι που θαυμάζουν τον Αλέξανδρο άλλωστε, δεν έχουν κοινά κίνητρα. Κάποιοι, βλέπουν έναν «ελληνικό πολιτισμό» που περιβάλλεται από κινδύνους και εχθρούς και που έχει ανάγκη «εκπολιτιστές» σαν τον Αλέξανδρο για να διαφυλάξουν την ακεραιότητα του και να μοιράσουν «γενναιόδωρα» τα φώτα του. Κάποιοι άλλοι, πιο ειλικρινείς ίσως, θαυμάζουν στο πρόσωπο του Αλέξανδρου ακριβώς αυτή την φιλοδοξία και την σκληρότητα που τον έκανε κυρίαρχο του τότε κόσμου – καθώς και οι ίδιοι ίσως ζούνε με την ονείρωξη μιας «μεγάλης ελλάδας» που θα χτιστεί πάνω στα πτώματα των εχθρών της.

Ένας λαός κατασκευάζει τους ήρωες του, κατασκευάζοντας ταυτόχρονα και το παρελθόν που θεωρεί πως του αξίζει. Έτσι άλλωστε δομείται η εθνική μας υπερηφάνεια: με χρυσές σελίδες, με ήρωες, με βολικούς μύθους. Και είναι αυτό το ένδοξο παρελθόν που θα νομιμοποιήσει στην θεσσαλονίκη του σήμερα το αίσθημα υπεροχής που οφείλουμε να νιώθουμε, ως έλληνες και ελληνίδες απόγονοι του Αλεξάνδρου απέναντι στους εκάστοτε «εχθρούς του έθνους». Και είναι αυτή η λατρεία προς έναν κατακτητή της αρχαιότητας, που φυσικοποιεί και νομιμοποιεί το μέγεθος της βίας που θα ασκήσουμε απέναντι τους.

Τα αγάλματα του Αλέξανδρου, κοιτάζουν πάντοτε προς την ανατολή – τότε προς τους Πέρσες, τώρα προς τους «προκλητικούς τούρκους», τους «φανατικούς μουσουλμάνους» ή τους «απολίτιστους μετανάστες». Κοιτάνε πάντοτε προς την ανατολή, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: εδώ, δεν είναι απλώς ένα «λίκνο πολιτισμού», εδώ είναι ένας τόπος σφαγέων. Εδώ, τους γόρδιους δεσμούς μας, τους λύνουμε με το ξίφος.

Την Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη λοιπόν, λίγες μόλις ημέρες πριν από ακόμη ένα «συλλαλητήριο για την μακεδονία», επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε μια μικρή αισθητική παρέμβαση στο άγαλμα του μεγαλέκου, δίνοντας του μια πιο ταιριαστή κατ’ εμάς ονομασία: «Αλέξανδρος ο μέγας σφαγεύς». Η κίνηση μας δεν έχει σκοπό την αποκατάσταση μιας κάποιας «ιστορικής αλήθειας», αλλά την υπενθύμιση σε όσες και όσους συμμετέχουν στις πατριωτικές αυτές μαζώξεις κάτω από τον ίσκιο του αγάλματος, πως το λαμπρό παρελθόν, βρίσκεται εδώ, προετοιμάζοντας ύπουλα τα εγκλήματα του μέλλοντος.

Υ.Γ. Όσο για εκείνους που επιδεικτικά αγνόησαν το παραπάνω πλαίσιο συζήτησης και στάθηκαν μονάχα στην «φθορά ενός πολιτιστικού μνημείου», θα απαντήσουμε με μια φράση του που μας θύμισε ένας σύντροφος, μετά το πέρας της δράσης.

«Η βεβήλωση του αβεβήλωτου είναι το πολιτικό καθήκον της γενιάς που έρχεται».

G. Agamben

Σουαρέ Νουάρ, Φθινόπωρο του 2018

Κάλεσμα σε Αντιπατριαρχικό – Αντεθνικό Μπλοκ στην Βαλκανική Πορεία Αλληλεγγύης

Έθνος. Μέρος φαντασιακό.

Γένους θηλυκού. Κυρίως.

Ενικού αριθμού. Το ένα και μοναδικό ελληνικό έθνος, μια μεγάλη, ετεροκανονική οικογένεια.

Ως πατέρας, το έθνος, έχει σώμα αρρενωπό. Πειθαρχεί, προστατεύει και θυσιάζεται με ανδρεία στο όνομα της πατρίδος. Και ως μητέρα, το έθνος, έχει σώμα θηλυκό. Πρέπει να προστατευτεί, να πειθαρχηθεί, να παραμείνει αφοσιωμένο στο αναπαραγωγικό του καθήκον∙ να γεννά έλληνες.

Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, δεν αποτελούν μονάχα ρητορικά σχήματα κενά νοήματος αλλά αναπόσπαστο κομμάτι εθνικών Λόγων που επιδρούν πραγματικά πάνω στα εμπλεκόμενα σώματα, ιδιαίτερα στα γυναικεία. Η εμπειρία της αληθινής γυναίκας ταυτίζεται με την μητρότητα, η αναπαραγωγικότητά της καθίσταται ζήτημα εθνικού ενδιαφέροντος και ως εκ τούτου το σώμα της βρίσκεται υπό συνεχή επίβλεψη. Την ίδια στιγμή, οι άντρες προκειμένου να κριθούν ως άξιοι συνεχιστές ενός περήφανου έθνους, οφείλουν να αποδεικνύουν καθημερινά την αξία της κανονιστικής τους αρρενωπότητας. Όσες και όσοι δεν συμμορφώνονται στα παραπάνω πρότυπα προδίδουν την πατρίδα τους , λησμονούν τις αρετές του φύλου τους.

Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, μας υπενθυμίζουν πόσο ασφυκτιούμε μέσα στο έθνος και την πατριαρχία και δεν μπορούμε παρά να δηλώνουμε ευθαρσώς :

Αν η ελλάδα είναι μια μεγάλη οικογένεια είμαστε περήφανα η ντροπή της.

Κάλεσμα σε Αντιπατριαρχικό – Αντεθνικό Μπλοκ

στην Βαλκανική Πορεία Αλληλεγγύης

Σάββατο 10/3, 12:00, Καμάρα, Θεσσαλονίκη

σουαρέ_νουάρ

 

αντι – εθνική συγκέντρωση

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ *

*και όταν λέμε Μακεδονία, εννοούμε ακριβώς εκείνο το μικρό κρατίδιο λίγο πάνω απ’ τη Φλώρινα και τα γραφικά της χωριά. Ένα κρατίδιο για του οποίου την επονομασία δε μας πέφτει καθόλου λόγος, μιας και αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο τα εθνικά συμφέροντα εντός ή εκτός συνόρων μπορεί να ταυτίζονται με τα δικά μας.

Σε κάποιους άλλους όμως, φαίνεται να πέφτει λόγος. Και πολύς μάλιστα.

Στο ελληνικό κράτος, ας πούμε, πέφτει λόγος, από τη στιγμή που απειλούνται ορισμένα εκ των συστατικών στοιχείων που αποτελούν την πεμπτουσία του εθνικού μας μύθου. Ενός μύθου ο οποίος γεννήθηκε επιτακτικά και από το μηδέν μαζί με τη δημιουργία του ελληνικού έθνους – κράτους κάπου στα μέσα του 19ου, χτίστηκε σταδιακά σε βάθος δύο αιώνων και νομιμοποιήθηκε απόλυτα από όλους τους μηχανισμούς που μπόρεσε να επιστρατεύσει το εν λόγω έθνος. Από την εκκλησία και την άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν εκπαίδευση. Από την καταστολή των τοπικών ιδιωμάτων και την βίαιη εθνοκάθαρση ολόκληρων περιοχών. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις καλλιτεχνικές περσόνες που τελειοποίησαν την εθνική μας προπαγάνδα. Και φυσικά, από την εθνική ιστοριογραφία, η οποία ασκώντας το μονοπώλιο παραγωγής γνώσης και αλήθειας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που ήδη γνωρίζαμε: το ένδοξο παρελθόν των ελλήνων, το καθαρό τους αίμα, την ομοιογένεια του ελληνικού έθνους, το αίσθημα του συνανήκειν, την ορθόδοξη πίστη και τα λοιπά κλισέ.

Στο ντόπιο κεφάλαιο, επίσης πέφτει λόγος. Από τη μια, γιατί τα τριγύρω κρατίδια οφείλουν να θυμούνται τη θέση τους στη ζούγκλα που ονομάζουμε βαλκάνια, ώστε οι ελληνικές μπίζνες να κερδοφορούν ανενόχλητες μπαινοβγαίνοντας από κράτος σε κράτος, σε αναζήτηση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού ή του πιο προσοδοφόρου ντιλ. Απ’ την άλλη – εντός των συνόρων αυτή τη φορά – σε μια τέτοια περίοδο κρίσης και αναδιάρθρωσης η αναβίωση των πατριωτικών ενστίκτων και η επακόλουθη εθνική συσπείρωση αποτελούν έναν πρώτης τάξεως αντιπερισπασμό. Έναν αντιπερισπασμό που δημιουργεί μερικούς εξαιρετικά βολικούς εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, απέναντι στους οποίους οφείλουμε λέει να συσπειρωθούμε αφεντικά και εργαζόμενες, παραμερίζοντας τις όποιες μεταξύ μας διαφορές, αφού στην τελική «όλοι έλληνες είμαστε ρε παιδιά».

Στους αγανακτισμένους πατριώτες και τους έλληνες λεβέντες, μαντέψτε: πάλι πέφτει λόγος! Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στα τέκνα της Χρυσής Αυγής και τους εκάστοτε ακροδεξιούς παρατρεχάμενούς τους, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την επικαιρότητα προκειμένου να προτάξουν τις εθνικιστικές τους μπούρδες. Μιλάμε για τον κάθε Έλληνα που ξεχειλίζει από εθνική περηφάνια. Γι’ αυτόν που πανηγύρισε ξέφρενα τη νίκη στη γιουροβίζιον, τη γειτόνισσα που δάκρυσε από συγκίνηση όταν «πήραμε το γιούρο», για όσους και όσες ανατρίχιασαν στη θέα και μόνο της ολυμπιακής φλόγας πίσω στην «πατρίδα» της. Μιλάμε για όλους τους παραπάνω κι ακόμη περισσότερους, που στα χρόνια που ακολούθησαν, συμμετείχαν στα πογκρόμ του 2004. Για όσους συγκάλυψαν απροκάλυπτα το βιασμό μετανάστριας στην Αμάρυνθο. Για όσους ναύλωναν πουλμανάκια για μονοήμερες διακοπές στα καζίνο και τα μπουρδέλα των Βαλκανιών. Και για όσους κοιμούνται καλύτερα τα βράδια, γνωρίζοντας ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες βρίσκονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έξω από το οπτικό τους πεδίο.

Στην ελληνική κοινωνία, το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο λοιπόν, δηλώνουμε ότι οι εθνικές τους φαντασιώσεις, είναι ο δικός μας εθρός.

 

Σουαρέ Νουάρ, Γενάρης του 2018, Θεσσαλονίκη

Ανάληψη ευθύνης / τηλεφωνικό σαμποτάζ αλληλεγγύης στην κατάληψη Tερμίτα

aΑνάληψη ευθύνης / τηλεφωνικό σαμποτάζ αλληλεγγύης στην κατάληψη Τερμίτα

Πώς να εκκενώσετε μια κατάληψη σε τρία απλά βήματα
(συμβουλές για καλοθελητές)

Βήμα πρώτο: Υποσχεθείτε πως το κατειλημμένο κτίριο θα αντικατασταθεί από ένα νέο, σύγχρονο, καινοτόμο και ζωτικής σημασίας έργο. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν τόσο καιρό η πόλη, η τοπική κοινωνία, οι φοιτητές – αλλά δεν το ήξεραν. Ένα καινούργιο σχολείο για τα παιδιά μας. Ένα υπερσύγχρονο Mall για τα ψώνια μας. Αναβαθμισμένες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις για να μην ξενιτεύονται τα λαμπρά μυαλά μας. Ένα πρωτοποριακό μουσείο για να κάνουν ανενόχλητοι οι καλλιτέχνες μας τα ινσταλέσιά τους. Χρήσιμη συμβουλή: μη χολοσκάτε αν τα παραπάνω δεν συμβούν ποτέ και ο πρώην κατειλημμένος χώρος παραμείνει ένα μάτσο γκρέμια. Κρίση έχουμε άλλωστε .

Σε περίπτωση που το πρώτο βήμα δεν είναι αρκετό, συνεχίστε στο δεύτερο. Εναλλακτικά, πηγαίνετε κατευθείαν στο βήμα τρία.

Βήμα δεύτερο: Πείστε τους γύρω σας πως οι καταλήψεις είναι εστίες μόλυνσης, ανομίας και διακίνησης ναρκωτικών όπου φωλιάζουν βδελυρά τέρατα, ανθέλληνες, έκφυλοι και ανερχόμενοι τρομοκράτες και με την ύπαρξή τους απειλούν να διαφθείρουν τα χρηστά ήθη και να διασαλεύσουν την έννομη τάξη. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει και δημιουργήστε το προφίλ του εσωτερικού εχθρού που προτιμάτε! Χρήσιμη συμβουλή: Σε περίπτωση που κολλήσετε κάπου, μπορείτε πάντα να απευθυνθείτε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που έχουν μακρόχρονη πείρα σε τέτοια ζητήματα.

Βήμα Τρίτο: Οργανώστε προσεκτικά το σχέδιο σας, κινητοποιώντας όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς: τις πανεπιστημιακές αρχές, το δήμο, τις εταιρίες κατεδάφισης, τα τοπικά ΜΜΕ και, φυσικά, όσο περισσότερες αστυνομικές δυνάμεις μπορείτε να επιστρατεύσετε. Απαραίτητο συστατικό για την επιτυχία του σχεδίου είναι το να μείνει μυστικός ο ακριβής χρόνος εκκένωσης. Χρήσιμη συμβουλή: Προτιμήστε τις νυχτερινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες ή την περίοδο του καλοκαιριού, μακριά από τα περίεργα βλέμματα των γειτόνων ή τυχόν συμπαθούντων.

Προσοχή! Οποιοδήποτε βήμα της παραπάνω διαδικασίας υπάρχει πιθανότητα να παρεμποδιστεί από εξωγενείς δυνάμεις. Έχετε πάντα κατά νου ότι οι καταλήψεις έχουν φίλους και φίλες, συντρόφους και συντρόφισσες και αυτή τη στιγμή που εσείς καταστρώνετε μεθοδικά το σχέδιό σας, εκείνοι μηχανορραφούν εναντίον σας επικαλούμενοι ένα αξιοπερίεργο πράγμα, που αποκαλούνε «αλληλεγγύη».

1 Για του λόγου το αληθές, μπορεί κάποιος να κοιτάξει τα παραδείγματα των εκκενωμένων καταλήψεων Δέλτα και Ορφανοτροφείου, στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

 

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του πράγματος που ονομάζεται αλληλεγγύη λοιπόν – και συμπληρωματικά στις κινήσεις που έχουν συμβεί σε αρκετές πόλεις της ελληνικής επικράτειας ως στήριξη στο ανοιχτό κάλεσμα της κατάληψης Τερμίτα – καταθέτουμε κι εμείς την δική μας ενόχληση προς τους κάθε λογής επίδοξους κατεδαφιστές.
Κατά τη διάρκεια του Σεπτέμβρη, ενός μήνα που η πόλη βρίθει από απεγνωσμένους φοιτητές και φοιτήτριες σε αναζήτηση νέας κατοικίας, επιλέξαμε να γεμίσουμε τους τοίχους της πόλης με πλαστά ενοικιαστήρια διαμερισμάτων σε τιμή ευκαιρίας, «λόγω μετακόμισης». Τα τηλέφωνα επικοινωνίας όμως, αντιστοιχούν σε τρεις από τους βασικούς συντελεστές της επικείμενης κατεδάφισης της κατάληψης Τερμίτα, στην πόλη του Βόλου: του πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, του ιδιοκτήτη της αναδόχου κατασκευαστικής εταιρίας και της τοπικής φυλλάδας «Ταχυδρόμος».
Δεν θεωρούμε φυσικά ότι οι συγκεκριμένοι τρεις είναι οι μοναδικοί υπαίτιοι σε κάθε τέτοια βρώμικη ιστορία και αναγνωρίζουμε ότι πίσω από κάθε σχέδιο εκκένωσης, κρύβεται ένα αλληλοδιαπλεκόμενο σύνολο πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μηχανισμών. Κρύβονται ιδιώτες ή εταιρίες με βλέψεις αξιοποίησης για συγκεκριμένες περιοχές – φιλέτα. Κρύβονται στημένοι διαγωνισμοί και μίζες κάτω από τα συγκλητικά έδρανα. Κρύβονται προσωπικές φιλοδοξίες καριέρας πρυτάνεων, δημάρχων και αστυνομικών διευθυντών. Κρύβονται ηχηρά πρωτοσέλιδα για «αντιεξουσιαστές που τα έκαναν γυαλιά καρφιά». Και τέλος, κρύβεται η μόνιμη επιταγή για ησυχία, τάξη και ασφάλεια, για την άμεση καταστολή κάθε εστίας αντίστασης κι αυτονομίας.
Τα πρόσωπα που αποτέλεσαν τους στόχους μας στην προκείμενη περίπτωση, αποτελούν αναπόσπαστο διαχειριστικό κι εκτελεστικό κομμάτι όλης της παραπάνω επιχείρησης, με δικά τους συμφέροντα, βλέψεις και φυσικά, ευθύνες.
Κι ως εκ τούτου, ευχόμαστε ολόψυχα το κάθε χτύπημα του υπηρεσιακού τους τηλεφώνου «για εκείνο το φτηνό δυαράκι στην Ροτόντα», να τους υπενθυμίζει αυτή τους την ευθύνη. Να τους θυμίζει, ότι η κατάληψη Τερμίτα, δεν είναι μόνη.

Σουαρέ Νουάρ, Θεσσαλονίκη 2017

 

Κάρτ Ποστάλ

“Ο τουρισμός, είναι το αντίθετο της περιπλάνησης, του ταξιδιού. Είναι ένα θεαματικό, μαζικό καταναλωτικό προϊόν, μια βιαστική και τυποποιημένη σπατάλη του χρόνου που περισσεύει εκτός της εργασίας. Είναι το σκηνοθετημένο δρομολόγιο ανάμεσα σε επιμέρους σημεία ενός χώρου, όπου έχουν ήδη επιλεγεί και αναπαρασταθεί επακριβώς από το ταξιδιωτικό γραφείο, τον τουριστικό οδηγό, τις διαφημιστικές καμπάνιες, τις καρτ ποστάλ. Είναι η ψευδής αίσθηση ενός αληθινού βιώματος. Είναι οι διαδρομές σε ειδυλλιακά τοπία, κατεστραμμένα απ’ την ανάπλαση, τις ξενοδοχειακές μονάδες και τα beach bar. Είναι η ευκαιρία για τους απανταχού γκρικ λάβερς να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητα της ελληνικής λεβεντιάς, του μεσογειακού ταπεραμέντου, της ηλιοκαμένης σέξυνες. Είναι τα βεβιασμένα χαμόγελα των σερβιτόρων, που αποκρύπτουν τις απλήρωτες υπερωρίες, την εκμετάλλευση, την κερδοφορία του κάθε δαιμόνιου νησιώτη επιχειρηματία. Είναι η λεπτή αυτή γραμμή που διαχωρίζει τους πολίτες που μετακινούνται ελεύθερα από τους Άλλους, τους παράνομους, τους λαθραίους, αυτούς που καλό θα ‘ταν να κάτσουν στα αυγά τους. Είναι η ιστορία κατακερματισμένη, εξευγενισμένη και συμπυκνωμένη σε μεγαλοπρεπή μνημεία, θρυμματισμένα αγγεία και αγάλματα ηρώων. Είναι η φημισμένη τοπική φιλοξενία μιας φριχτά ρατσιστικής, ξενοφοβικής, πατριαρχικής και μισογύνικης κοινωνίας που μεταμφιέζεται για τρεις μήνες σε φιλικούς, ανοιχτόκαρδους ντόπιους που πίνουν ούζο και χορεύουν συρτάκι στα πανηγύρια. Είναι όλα όσα μισήσαμε σε τούτο τον τόπο, σε συσκευασία δώρου.

Σουαρέ Νουάρ, Ιούλης του 2017″

Οι Postcards των Σουαρέ Νουάρ, τυπώθηκαν (με ελληνικό & αγγλικό κείμενο) τον Ιούλιο του 2017, με στόχο να κυκλοφορήσουν ύπουλα στα ελληνικά νησία, να “ξεχαστούν τυχαία” σε γραφικές ταβέρνες και δωμάτια ξενοδοχείων, να τρυπώσουν ανάμεσα στις κανονικές postcards και λοιπά κιτς σουβενίρ σε μαγαζάκια με τουριστικά είδη, να τις παρασύρει ο άνεμος σε παραδιπλανές σκηνές, να κρυφτούν μέσα σε ταξιδιωτικά σακίδια

να μείνουν ως μια υπενθύμιση σε όλους μας, πως ακόμη κι αυτό το τρίμηνο των “ειδυλλιακών διακοπών”, θα υπάρχουν πάντοτε κάποιες και κάποιοι που περισσεύουν.