Φθινόπωρο του ’20.
Σύσσωμο το έθνος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την «δίκη της χρυσής αυγής» , και χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε την αξία του αποτελέσματος στους άμεσα εμπλεκόμενους ή την διάχυτη αίσθηση ανακούφισης που προκάλεσε σε πολλές από εμάς, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι η δημιουργία αυτού του ευκαιριακού «αντιφασιστικού μετώπου» αποκρύπτει την θεμελιώδη σύνδεση του ελληνικού κράτους και κοινωνίας με τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τον αντισημιτισμό, και τον αντιτσιγγανισμό.
Την ώρα που ο ελληνικός φασισμός δείχνει να αφήνει την τελευταία του πνοή λοιπόν, συντελείται η δολοφονία του Χρήστου Καραχάλιου, ενός δεκαοχτάχρονου Ρομά, από έλληνα νοικοκυραίο στην Μεσσήνη Πελοποννήσου.
Ακολούθησαν εξεγέρσεις των Ρομά σε πολλές περιοχές της ελληνικής επικρατείας, η έκταση των οποίων από διάφορα ειδησεογραφικά αποδόθηκε σκόπιμα στην διαρροή fake news, σύμφωνα με τα οποία ο 63χρονος δολοφόνος αφέθηκε ελεύθερος. Περιττό να πούμε ότι για εμάς, μικρή σημασία έχει η εγκυρότητα αυτής της είδησης. Αφενός γιατί με βάση την μικρή μας εμπειρία από την σχέση της ελληνικής δικαιοσύνης με τους Ρομά, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα αυθεντική. Αφετέρου επειδή αναγνωρίζουμε ως αιτία του παραπάνω ξεσηκωμού όχι την δολοφονία ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά μια αντίδραση στον διάχυτο αντιτσιγγανισμό του ελληνικού κράτους και κοινωνίας.
Δεν ξεχνάμε πως τα λεπτά όρια ανάμεσα στα στερεότυπα για τους «γύφτους που κλέβουν τα πάντα, από καλώδια του ΟΣΕ έως και παιδιά» και τα πογκρόμ των επιτροπών κατοίκων (σε αγαστή πάντα συνεργασία με τους μπάτσους και τις τοπικές αρχές) μπορούν εύκολα να προσπελαστούν σε ένα ούτως ή άλλως εύφορο σε αντιτσιγγανισμό ελληνικό περιβάλλον.
Δεν ξεχνάμε επίσης, τόσο το φιάσκο με τα 326 αρνητικά τεστ στον καταυλισμό της Ξάνθης όσο και τον πλήρη αποκλεισμό του καταυλισμού της Λάρισας, δυο μονάχα απ’ τα παραδείγματα στα οποία, εν μέσω πανδημίας, το δίπολο «αφομοίωση και εξελληνισμός» ή «απομόνωση, καταστολή και παρανομοποίηση» που χρησιμοποιεί κατά κόρον το ελληνικό κράτος απέναντι στους Ρομά μετατοπίστηκε ξεκάθαρα προς τον ένα πόλο.
Με βάση τα παραπάνω, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση ότι οι Ρομά εξεγέρθηκαν, αλλά η κινηματική σιωπή γύρω από το ζήτημα, πόσο μάλλον μια περίοδο τέτοιου διάχυτου «αντιφασισμού». Πιθανότατα, οι εξεγερμένοι Ρομά δεν χωράνε στις περισσότερες απ’ τις δημοφιλείς αντιφασιστικές αφηγήσεις. Μια τέτοια προσέγγιση θα αποδείκνυε κάτι ασύμφορο: πως η λατρεμένη τους «πατρίδα» έχει χτιστεί πάνω στην καταπίεση και την εξόντωση μειονοτήτων που χαρακτηρίστηκαν και εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται οι εσωτερικοί «άλλοι», πως ο αγαπημένος τους «λαός» είναι στην πλειοψηφία του ένας ρατσιστικός όχλος, πάντα πρόθυμος να εκμεταλλευτεί ή να εξοντώσει αυτούς τους «άλλους», και πάνω απ’ όλα, πως ο φασισμός ήταν, είναι και θα είναι συστατικό στοιχείο του ελληνικού κράτους.
Συμμετοχή στο συνέδριο antination, στη Φάμπρικα Υφανέτ με την εκδήλωση “Ούτε μάνα, ούτε αδελφή, ούτε ελληνίδα”.
για την οικονομική ενίσχυση μας..
Έθνος. Μέρος φαντασιακό.
Γένους θηλυκού. Κυρίως.
Ενικού αριθμού. Το ένα και μοναδικό ελληνικό έθνος, μια μεγάλη, ετεροκανονική οικογένεια.
Ως πατέρας, το έθνος, έχει σώμα αρρενωπό. Πειθαρχεί, προστατεύει και θυσιάζεται με ανδρεία στο όνομα της πατρίδος. Και ως μητέρα, το έθνος, έχει σώμα θηλυκό. Πρέπει να προστατευτεί, να πειθαρχηθεί, να παραμείνει αφοσιωμένο στο αναπαραγωγικό του καθήκον∙ να γεννά έλληνες.
Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, δεν αποτελούν μονάχα ρητορικά σχήματα κενά νοήματος αλλά αναπόσπαστο κομμάτι εθνικών Λόγων που επιδρούν πραγματικά πάνω στα εμπλεκόμενα σώματα, ιδιαίτερα στα γυναικεία. Η εμπειρία της αληθινής γυναίκας ταυτίζεται με την μητρότητα, η αναπαραγωγικότητά της καθίσταται ζήτημα εθνικού ενδιαφέροντος και ως εκ τούτου το σώμα της βρίσκεται υπό συνεχή επίβλεψη. Την ίδια στιγμή, οι άντρες προκειμένου να κριθούν ως άξιοι συνεχιστές ενός περήφανου έθνους, οφείλουν να αποδεικνύουν καθημερινά την αξία της κανονιστικής τους αρρενωπότητας. Όσες και όσοι δεν συμμορφώνονται στα παραπάνω πρότυπα προδίδουν την πατρίδα τους , λησμονούν τις αρετές του φύλου τους.
Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, μας υπενθυμίζουν πόσο ασφυκτιούμε μέσα στο έθνος και την πατριαρχία και δεν μπορούμε παρά να δηλώνουμε ευθαρσώς :
Αν η ελλάδα είναι μια μεγάλη οικογένεια είμαστε περήφανα η ντροπή της.
Κάλεσμα σε Αντιπατριαρχικό – Αντεθνικό Μπλοκ
στην Βαλκανική Πορεία Αλληλεγγύης
Σάββατο 10/3, 12:00, Καμάρα, Θεσσαλονίκη
σουαρέ_νουάρ
Party οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα της Πανβαλκινικής Πορείας Αλληλεγγυής
Saturday 24/2 after 22.00
στο υπόγειο του Ελευθεριακού Χώρου Sabot, Γκραπολά 2
*και όταν λέμε Μακεδονία, εννοούμε ακριβώς εκείνο το μικρό κρατίδιο λίγο πάνω απ’ τη Φλώρινα και τα γραφικά της χωριά. Ένα κρατίδιο για του οποίου την επονομασία δε μας πέφτει καθόλου λόγος, μιας και αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο τα εθνικά συμφέροντα εντός ή εκτός συνόρων μπορεί να ταυτίζονται με τα δικά μας.
Σε κάποιους άλλους όμως, φαίνεται να πέφτει λόγος. Και πολύς μάλιστα.
Στο ελληνικό κράτος, ας πούμε, πέφτει λόγος, από τη στιγμή που απειλούνται ορισμένα εκ των συστατικών στοιχείων που αποτελούν την πεμπτουσία του εθνικού μας μύθου. Ενός μύθου ο οποίος γεννήθηκε επιτακτικά και από το μηδέν μαζί με τη δημιουργία του ελληνικού έθνους – κράτους κάπου στα μέσα του 19ου, χτίστηκε σταδιακά σε βάθος δύο αιώνων και νομιμοποιήθηκε απόλυτα από όλους τους μηχανισμούς που μπόρεσε να επιστρατεύσει το εν λόγω έθνος. Από την εκκλησία και την άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν εκπαίδευση. Από την καταστολή των τοπικών ιδιωμάτων και την βίαιη εθνοκάθαρση ολόκληρων περιοχών. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις καλλιτεχνικές περσόνες που τελειοποίησαν την εθνική μας προπαγάνδα. Και φυσικά, από την εθνική ιστοριογραφία, η οποία ασκώντας το μονοπώλιο παραγωγής γνώσης και αλήθειας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που ήδη γνωρίζαμε: το ένδοξο παρελθόν των ελλήνων, το καθαρό τους αίμα, την ομοιογένεια του ελληνικού έθνους, το αίσθημα του συνανήκειν, την ορθόδοξη πίστη και τα λοιπά κλισέ.
Στο ντόπιο κεφάλαιο, επίσης πέφτει λόγος. Από τη μια, γιατί τα τριγύρω κρατίδια οφείλουν να θυμούνται τη θέση τους στη ζούγκλα που ονομάζουμε βαλκάνια, ώστε οι ελληνικές μπίζνες να κερδοφορούν ανενόχλητες μπαινοβγαίνοντας από κράτος σε κράτος, σε αναζήτηση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού ή του πιο προσοδοφόρου ντιλ. Απ’ την άλλη – εντός των συνόρων αυτή τη φορά – σε μια τέτοια περίοδο κρίσης και αναδιάρθρωσης η αναβίωση των πατριωτικών ενστίκτων και η επακόλουθη εθνική συσπείρωση αποτελούν έναν πρώτης τάξεως αντιπερισπασμό. Έναν αντιπερισπασμό που δημιουργεί μερικούς εξαιρετικά βολικούς εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, απέναντι στους οποίους οφείλουμε λέει να συσπειρωθούμε αφεντικά και εργαζόμενες, παραμερίζοντας τις όποιες μεταξύ μας διαφορές, αφού στην τελική «όλοι έλληνες είμαστε ρε παιδιά».
Στους αγανακτισμένους πατριώτες και τους έλληνες λεβέντες, μαντέψτε: πάλι πέφτει λόγος! Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στα τέκνα της Χρυσής Αυγής και τους εκάστοτε ακροδεξιούς παρατρεχάμενούς τους, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την επικαιρότητα προκειμένου να προτάξουν τις εθνικιστικές τους μπούρδες. Μιλάμε για τον κάθε Έλληνα που ξεχειλίζει από εθνική περηφάνια. Γι’ αυτόν που πανηγύρισε ξέφρενα τη νίκη στη γιουροβίζιον, τη γειτόνισσα που δάκρυσε από συγκίνηση όταν «πήραμε το γιούρο», για όσους και όσες ανατρίχιασαν στη θέα και μόνο της ολυμπιακής φλόγας πίσω στην «πατρίδα» της. Μιλάμε για όλους τους παραπάνω κι ακόμη περισσότερους, που στα χρόνια που ακολούθησαν, συμμετείχαν στα πογκρόμ του 2004. Για όσους συγκάλυψαν απροκάλυπτα το βιασμό μετανάστριας στην Αμάρυνθο. Για όσους ναύλωναν πουλμανάκια για μονοήμερες διακοπές στα καζίνο και τα μπουρδέλα των Βαλκανιών. Και για όσους κοιμούνται καλύτερα τα βράδια, γνωρίζοντας ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες βρίσκονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έξω από το οπτικό τους πεδίο.
Στην ελληνική κοινωνία, το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο λοιπόν, δηλώνουμε ότι οι εθνικές τους φαντασιώσεις, είναι ο δικός μας εθρός.
Σουαρέ Νουάρ, Γενάρης του 2018, Θεσσαλονίκη
