σουαρέ νουάρ

Φθινόπωρο του ’20.

Σύσσωμο το έθνος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την «δίκη της χρυσής αυγής» , και χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε την αξία του αποτελέσματος στους άμεσα εμπλεκόμενους ή την διάχυτη αίσθηση ανακούφισης που προκάλεσε σε πολλές από εμάς, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι η δημιουργία αυτού του ευκαιριακού «αντιφασιστικού μετώπου» αποκρύπτει την θεμελιώδη σύνδεση του ελληνικού κράτους και κοινωνίας με τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τον αντισημιτισμό, και τον αντιτσιγγανισμό.

Την ώρα που ο ελληνικός φασισμός δείχνει να αφήνει την τελευταία του πνοή λοιπόν, συντελείται η δολοφονία του Χρήστου Καραχάλιου, ενός δεκαοχτάχρονου Ρομά, από έλληνα νοικοκυραίο στην Μεσσήνη Πελοποννήσου.

Ακολούθησαν εξεγέρσεις των Ρομά σε πολλές περιοχές της ελληνικής επικρατείας, η έκταση των οποίων από διάφορα ειδησεογραφικά αποδόθηκε σκόπιμα στην διαρροή fake news, σύμφωνα με τα οποία ο 63χρονος δολοφόνος αφέθηκε ελεύθερος. Περιττό να πούμε ότι για εμάς, μικρή σημασία έχει η εγκυρότητα αυτής της είδησης. Αφενός γιατί με βάση την μικρή μας εμπειρία από την σχέση της ελληνικής δικαιοσύνης με τους Ρομά, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα αυθεντική. Αφετέρου επειδή αναγνωρίζουμε ως αιτία του παραπάνω ξεσηκωμού όχι την δολοφονία ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά μια αντίδραση στον διάχυτο αντιτσιγγανισμό του ελληνικού κράτους και κοινωνίας.

Δεν ξεχνάμε πως τα λεπτά όρια ανάμεσα στα στερεότυπα για τους «γύφτους που κλέβουν τα πάντα, από καλώδια του ΟΣΕ έως και παιδιά» και τα πογκρόμ των επιτροπών κατοίκων  (σε αγαστή πάντα συνεργασία με τους μπάτσους και τις τοπικές αρχές) μπορούν εύκολα να προσπελαστούν σε ένα ούτως ή άλλως εύφορο σε αντιτσιγγανισμό ελληνικό περιβάλλον.

Δεν ξεχνάμε επίσης, τόσο το φιάσκο με τα 326 αρνητικά τεστ στον καταυλισμό της Ξάνθης όσο και τον πλήρη αποκλεισμό του καταυλισμού της Λάρισας, δυο μονάχα απ’ τα παραδείγματα στα οποία, εν μέσω πανδημίας, το δίπολο «αφομοίωση και εξελληνισμός» ή «απομόνωση, καταστολή και παρανομοποίηση» που χρησιμοποιεί κατά κόρον το ελληνικό κράτος απέναντι στους Ρομά μετατοπίστηκε ξεκάθαρα προς τον ένα πόλο.

Με βάση τα παραπάνω, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση ότι οι Ρομά εξεγέρθηκαν, αλλά η κινηματική σιωπή γύρω από το ζήτημα, πόσο μάλλον μια περίοδο τέτοιου διάχυτου «αντιφασισμού». Πιθανότατα, οι εξεγερμένοι Ρομά δεν χωράνε στις περισσότερες απ’ τις δημοφιλείς αντιφασιστικές αφηγήσεις. Μια τέτοια προσέγγιση θα αποδείκνυε κάτι ασύμφορο: πως η λατρεμένη τους «πατρίδα» έχει χτιστεί πάνω στην καταπίεση και την εξόντωση μειονοτήτων που χαρακτηρίστηκαν και εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται οι εσωτερικοί «άλλοι», πως ο αγαπημένος τους «λαός» είναι στην πλειοψηφία του ένας ρατσιστικός όχλος, πάντα πρόθυμος να εκμεταλλευτεί ή να εξοντώσει αυτούς τους «άλλους»,  και πάνω απ’ όλα, πως ο φασισμός ήταν, είναι και θα είναι συστατικό στοιχείο του ελληνικού κράτους.

Θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα, ποιος να είναι ο λόγος που κάποιες συνεχίζουν να σπάνε το κεφάλι τους με το θέμα π α ν δ η μ ί α. Φαινομενικά, έχουμε ένα κράτος που τα έχει όλα υπό έλεγχο, μια πληθώρα από ΜΜΕ πρόθυμα να αναδείξουν όλες τις πτυχές του φλέγοντος ζητήματος και στην τελική, ακόμη και στο πιο απαισιόδοξο σενάριο, σε μερικές βδομάδες όλο αυτό θα είναι μια κακή ανάμνηση και θα μπορούμε δειλά δειλά να επιστρέψουμε στην κανονικότητα μας και -αν είμαστε τυχερές- να προλάβουμε και λίγο Άνοιξη.

Θα είμαστε λοιπόν ειλικρινείς όσον αφορά τους σκοπούς μας. Μπορούμε να πούμε με σχετική σιγουριά πως ούτε η πρότερη «κανονική» κατάσταση μας έβρισκε και πολύ σύμφωνες, ούτε η  ιδέα ενός κράτους που τα «έχει όλα υπό έλεγχο» μας ακούγεται ακριβώς ένα ελκυστικό σενάριο και όσον αφορά τα ΜΜΕ, δε θα τα εμπιστευόμασταν ποτέ για κάτι παραπάνω από τις ημερήσιες μετεωρολογικές προβλέψεις – και ακόμη και σ’ αυτό ίσως είχαμε τις αμφιβολίες μας για την εγκυρότητα τους.

Πέρα απ’ τα παραπάνω όμως, έχουμε και μερικές απορίες για αυτό το «μετά» που όλοι προσμένουν. Δε διαθέτουμε προφητικές ικανότητες, μπορούμε όμως να κάνουμε το μίνιμουμ που μας αναλογεί: να καταθέσουμε τις απορίες, το πολιτικό μας σκεπτικό καθώς και κάποια πρώτα συμπεράσματα και μακάρι η συνέχεια να μας διαψεύσει. (…)

κατεβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Από πάνω σαν προβοκάτσια

Από κάτω σαν προβοκάτσια

Τι είναι;

Η σουαρέ νουάρ είμαστε μία πολιτική ομάδα στην πόλη της Θεσσαλονίκης που τα τελευταία χρόνια επιλέγουμε μεταξύ άλλων να παράγουμε λόγο και να καλούμε-πλαισιώνουμε δράσεις εχθρικές προς τις κυρίαρχες αφηγήσεις για το έθνος, το φύλο και την σεξουαλικότητα. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε την συμμετοχή μας στην αντισυγκέντρωση ενάντια στα μακεδονικά συλλαλητήρια του Γενάρη του 2018, στην παμβαλκανική πορεία αλληλεγγύης του Μάρτη του 2018, στο συνέδριο anti–nation και στην αποτροπή του straight pride το καλοκαίρι που πέρασε. Αναπόφευκτα οι παραπάνω επιλογές των δράσεων καθώς και συγκεκριμένα περιεχόμενα που εκφράστηκαν μέσα από αυτές προκάλεσαν δυσαρέσκεια και εχθρική διάθεση σε ένα ευρύ φάσμα κόσμου ανεξαρτήτως λοιπών πολιτικών πεποιθήσεων. Δυσαρέσκεια που μέχρι στιγμής εκδηλώθηκε σε πολλαπλά επίπεδα, από διαφωνίες μέχρι χαζά πατριωτικά hate mails. Αποκορύφωμα ήταν τα προβοκατόρικα τρικάκια που έφεραν ψευδώς την υπογραφή μας και πετάχτηκαν στα πέριξ ΑΧΕΠΑ και πολυτεχνείου το πρωί της Τρίτης 17 Σεπτεμβρίου.

Υ.Γ. Το πραγματικό μας υλικό μπορεί να το βρει όποι@ θέλει στο blog μας: souarenouar.espivblogs.net

Συντροφικά,

σουαρέ νουάρ