Στις 8 Φεβρουαρίου, ο Ebuka, αφρικανός μετανάστης που εργαζόταν ως μκροπωλητής προσαγάγεται από την αστυνομία και μεταφέρεται στο ΑΤ Ομόνοιας. Ενώ είναι δεμένος με χειροπέδες, βρίσκεται νεκρός μέσα στο κελί του κάτω από “αδιευκρίνιστες συνθήκες”.
Η αστυνομία αποφασίζει να καλύψει τον θάνατο του Ebuka για 24 ώρες από την οικογένεια του και, με απίστευτη κυνικότητα ζητάει από την γυναίκα του να κάνει δήλωση εξαφάνισης, ενώ παράλληλα προωθούσε κρυφά την απέλαση της σωρού του στην Νιγηρία.
Η γνωστοποίηση του θανάτου του Ebuka έγινε τελικά από την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Η ανακοίνωση έγραφε: “Ένας άνδρας από την Νιγηρία, από την κοινότητα μας, δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες στην Ομόνοια από την ελληνική αστυνομία. Χρειάζεται να βγούμε έξω και να φωνάξουμε. Πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα πριν χαθούν ακόμη περισσότερες ζωές“.
“Δεν προκύπτει αστυνομική βία αναφορικά με το θάνατο του 34χρονου Νιγηριανού, σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας”
Γιατί να μην τους πιστέψουμε άλλωστε; Ξέρουμε πως οι αστυνομικοί είναι καλά παιδιά (πόσο μάλλον το ΑΤ Ομόνοιας) και δεν έχουν δώσει ποτέ δικαιώματα.
Ούτε όταν διέρρευσε εκείνο το βίντεο, τον Ιούνιο του 2006, στο οποίο φαίνονται αστυνομικοί να χτυπούν δυο μετανάστες – χωρίς φυσικά να σταματούν εκεί, καθώς προφανώς αυτό δεν ήταν αρκετό για τα καμάρια της αστυνομίας, αφού στη συνέχεια τους εξανάγκασαν να χτυπάνε και να βρίζουν ο ένας τον άλλο, βιντεοσκοπώντας παράλληλα τον βασανισμό.
Ούτε όταν, τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, διαπόμπευσαν και ξυλοκόπησαν 34χρονη γυναίκα από την Γεωργία μαζί με την 17χρονη κόρη της. Όπου και σ’ αυτή την περίπτωση, η χρήση ωμής βίας δεν ήταν αρκετή, με τα σεξιστικά σχολιάκια να την διαδέχονται, όπως απαιτεί η ελληνική λεβεντιά αυτών των καλών παιδιών του συστήματος.
Δεν έγινε ποτέ δικαιώματα η αστυνομία, λοιπόν, κάθε φορά που η βία της αποτυπωνόταν με εκδικητικές συλλήψεις, βασανισμούς και “ανεξιχνίαστους” θανάτους πάνω στα σώματα των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών, των μεταναστ(ρι)ών, των σεξεργατριών. Όλων αυτών δηλαδή, των οποίων οι ιστορίες δεν ακούστηκαν ποτέ παραέξω ή ακόμη κι όταν ακούστηκαν, παρέμειναν απλές ειδήσεις, ειδήσεις για “κάποιον” ή “κάποια” χωρίς όνομα.
Και ξεχάστηκαν την επόμενη μέρα.
Γιατί οι ζωές αυτών των υποκειμένων είναι αόρατες, και οι θανάτοι τους απλές στατιστικές.
Έτσι και στην περίπτωση του Ebuka, αν δεν υπήρχε η ανακοίνωση των Νιγηριανών γυναικών, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τον θάνατο του. Όπως δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τον Ζακ, όπως δεν έχουμε μάθει για πολλούς ακόμη θανάτους κι ακόμη περισσότερους βασανισμούς στο ΑΤ Ομόνοιας και σε κάθε αστυνομικό τμήμα αυτού του τόπου.
Και όλα τα παραπάνω, δεν είναι κάποια αστυνομική αυθαιρεσία που πρέπει να “εξυγιανθεί” ούτε και ένα μονοπώλιο του ΑΤ Ομόνοιας και της ευρύτερης περιοχής. Είναι η αποτύπωση της κρατικής στρατηγικής πάνω στην διαχείριση όλων αυτών των ανεπιθύμητων ζωών, με την συναίνεση της κοινωνίας.
Από τα κέντρα κράτησης ως τους φιλάνθρωπους, που τρέχουν τώρα κάποιο άλλο προτζεκτάκι. Από τις διαπομπεύσεις στα μίντια ως τα πογκρόμ στους δρόμους και τις πλατείες. Από τα κάθε λογής ιδρύματα που φυλακίζουν ζωές διαφορετικές ως τους πολίτες που αναστενάζουν με ανακούφιση, επειδή δεν χρειάζεται να ασχοληθούν με αυτούς τους – καλά ορισμένα – “Άλλους”.
Κι από πολλές ακόμη τέτοιες “λύσεις”, που βοηθάνε το κράτος και την κοινωνία να διασφαλίσουν την κανονικότητα τους, κρύβοντας ό, τι διαφορετικό κάτω από το πέπλο του αόρατου.
Για τον Ebuka
και για όλες αυτές και αυτούς που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματα τους.